از سال 1398 مشکل کمبود معلم در همدان مطرح شد که در آن سال محمد پورداود با ناچیز خواندن تعداد کمبود، نیاز همدان به 200 معلم را موضوع خاصی ندانست و این تعداد را با به‌کارگیری نیروهای حق‌التدریس قابل جبران دانست اما اکنون بعد از گذشت 2 سال نه‌تنها کمبود معلم در همدان رفع نشده بلکه با رشد بیش از 9 برابری به کمبود یک‌هزار و 805 معلم در سال 1400 رسیده است.

سال گذشته به‌کارگیری معلمان حق‌التدریس از لرستان در همدان با اعتراض مردم و نمایندگان مردم همدان در مجلس مواجه شد و امسال گفته‌های معلمان آموزش و پرورش از انتقال نیروهای حق‌التدریس همدان به دیگر شهرستان‌های استان حکایت دارد که این انتقال مدیریت نشده و به اذعان معلمان غیرکارشناسی، موجب شده شهر همدان با کمبود بیش از 140 معلم مواجه شود؛ این در حالی است که با توجه به وسعت کم‌تر دیگر شهرستان‌ها همچنین تعداد کمتر دانش‌آموزان نسبت به همدان، شهرستان‌های دیگر راحت‌تر می‌توانستند کمبود معلم را با نیروهای خود جبران کنند اما اکنون برخی معلمان در شهر همدان مجبورند علاوه بر کلاس خود، به 4 کلاس بدون معلم هم نظارت کنند.

در کنار نظارت هم‌زمان معلمان بر چند کلاس، آموزش و پرورش همدان از مربیان پرورشی خواسته تدریس هم داشته باشند تا ابلاغ آنها صادر شود و دانشجویان دانشگاه فرهنگیان نیز به عنوان راهکار بعدی وارد عرصه تعلیم و تربیت شده‌اند.

حال باید دید با توجه به آموزش مجازی، درگیری یک معلم با حداقل 4 کلاس درس چه بازدهی‌ای خواهد داشت؟ از طرف دیگر آیا دانشجومعلمان می‌توانند از پس تدریس در شرایط کرونایی برآیند؟

برخی از معلمان چنین گمانه‌زنی می‌کنند که از این پس با توجه به اینکه راهکار ریشه‌ای برای رفع کمبود معلم در همدان اتخاذ نشده سِمَتی با عنوان مربی پرورشی از سال آینده وجود نخواهد داشت.

در این جا چند سؤال بی‌جواب می‌ماند؛ نخست اینکه مشکل کمبود معلم که به قبل از سال 1398 برمی‌گردد چرا بدون راهکار رها شده و تدبیری برای آن اندیشیده نشده که اکنون رشد 9 برابری داشته باشد؟ آیا مسؤولان علیرغم اینکه به تعداد بازنشستگان هر سال واقف بودند نمی‌توانستند افزایش 9 برابری کلاس‌های بدون معلم در سال جاری را پیش‌بینی کنند که اکنون با اینکه وارد دومین ماه سال تحصیلی شده‌ایم برخی کلاس‌ها به اذعان خود معلمان که تمایلی به افشای نامشان ندارند بدون معلم نماند؟ سؤال دوم و مهمتر این است که بحران پیش آمده آیا به مسؤولان اجازه خواهد داد به دنبال راه حلی برای سال آینده باشند یا آنقدر آنها را غرق رفع مشکلات روزانه می‌کند که رفع مشکل فردا را به فردا واخواهند گذاشت؟