هگمتانه، گروه فرهنگی: از نگاه قرآن فرزند صالح موهبتی از ناحیه خداست و همسان با آن، ابزار عاطفی و فیزیکی مورد نیاز را هم به والدین می‌بخشد. پدر و مادر باید بدانند فرصتی به کف آورده‌اند که برای محبوبشان که خداوند است، بنده‌ای عاشق و شایسته بسازند و با این دیدگاه، خانه عبادتگاهی مقدس و والدین پیامبران مهر و رحمت هستند.
در چنین خانه‌ای عطر و بوی معنویت و خدایی بودن همواره خواهد پیچید. بر همین اساس رفتار با فرزندان، آداب خاصی می‌طلبد که آشنایی با آنها گام اول در فرایند تربیت فرزندان و انجام وظیفه اصلی والدین است.
امام علی(ع) تربیت نیکو را سبب تزکیه اخلاق و تیزهوشی می‌داند که مردم به آن از زر و سیم محتاج‌ترند و یکی از بهترین چیزهای سه گانه در عالم است.(میزان الحکمه، ج1ص99)
عصر حاضر را عصر جریان‌های اجتماعی و تحول نیز نامیده‌اند؛ تحول در عقاید، انگاره‌ها، پیام‌ها و ارزش‌ها. در چنین برهه‌ای از زمان که فضای مجازی جهان را به دهکده‌ای کوچک مبدل کرده و مردم جهان را از کوچک و بزرگ با فرهنگ و باورهای متفوت با یکدیگر مرتبط نموده، مباحث تربیتی فرزندان را با چالش روبه‌رو ساخته است.
اکنون نسل کنونی در شرایطی قرار دارد که استفاده از رایانه و به خصوص اینترنت در زندگی‌شان اجتناب‌ناپذیر است. در میان فناوری‌های نوین ارتباطی و اطلاعاتی که ساختار اطلاعاتی جوامع امروز را تغییر داده‌اند، رسانه اینترنت که فضای مجازی را در زندگی واقعی انسان وارد کرده، از ویژگی‌های خاصی برخوردار است. شبکه اینترنت به نوعی توانسته همه رسانه‌های نوین را در خود جای دهد. اینترنت به علت دارا بودن ویژگی‌های خاصی مانند درسترسی به فضای مجازی سرگرمی و تفریحی، ظریفیت بالای نگهداری اطلاعات، قابلیت استفاده گسترده از بایگانی‌های عظیم و غنی رسانه‌های متنی، صوتی و تصویری، تعامل دوسویه، تمرکز زدایی، چند رسانه‌ای بودن، جمع‌زدایی، عدم پایبندی به زمان و سرعت دسترسی به اطلاعات، فرزندان را بیشتر از رسانه‌های دیگر به خود جلب نموده است. این ابزار به خودی خود می‌تواند رقیبی برای والدین محسوب شده و فرزندان را از بسترهای تربیتی والدین جدا سازد.
اگر قصد داشته باشیم که بر اساس موازین اسلام تربیتی صحیح در پیش بگیریم، نخست باید مانع دسترسی فرزندان به اطلاعاتی شویم که با روش‌ها و مفاهیم تربیتی اسلام مغایر است.
بنابراین در مسأله فضای مجازی نه باید و نه می‌توان فرزند امروزی را از آن دور نگه داشت و نه می‌توان با آفات و خطرات آن تنها گذاشت بلکه باید با روش‌های پیشگیرانه و منطقی، رفتار فرزند در قبال آن را مدیریت کرد.
بازی هرچند رفتاری ساده است اما می‌تواند مسائل زیادی را به فرزند بیاموزد. وقتی فرزند انسان کودکی خود را به وسیله بازی ارضا نکرده باشد در بزرگسالی رفتاری‌های کودکانه از او سر می‌زند.
در آموزه‌های دنیی ضمن تشویق ما به بازی با کودکان خواسته‌اند که مثل خودشان بازی کنیم و نیز مانعی برای بازی کودکان نباشیم.
امام علی(ع) می‌فرمایند: هرکس کودکی دارد با او بازی کند.(کافی ج6ص48)
و امام کاظم(ع) می‌فرمایند: بازیگوشی (شیطنت) پسر در دوران کودکی پسندیده است برای اینکه در بزرگسالی بردبار شود.(من لایحضره الفقیه ج3 ص493)
* بخشی از کتاب آداب رفتار با فرزندان تالیف محمد جواد نوری و دیگران با سرپرستی علی شیرازی تهیه شده در مؤسسه فرهنگی هنری حیات طیبه صالحان