هگمتانه، گروه شهرستان - صفورا کاظمیان: یکی ازاقداماتی که این روزها می‌تواند امید بخش باشد فعال شدن خیران در حوزه‌های فرهنگی است که نوید ایجاد امکانات بیشتر برای توسعه فرهنگ را در پی دارد.
به گزارش خبرنگار هگمتانه، چند گاهی است که موضوع هدایت موقوفات به سمت حوزه‌های درمانی و فرهنگی مورد توجه قرار گرفته چراکه تأمین همه امکانات فرهنگی برای پوشش حداکثری جمعیت از توان نهادهای دولتی به تنهایی خارج است و می‌توان با فرهنگ سازی موقوفات را به سمت امور فرهنگی و درمانی برد تا قشر مستضعف جامعه نیز از این موقوفات بهره مند شوند و توازن توسعه فرهنگی در شهرها و روستاها رقم بخورد.
در همین راستا افرادی در استان داریم که همه موارد زندگی را به فرصت تبدیل می‌کنند حتی از دست دادن فرزند و جگر گوشه برای این دست افراد تبدیل به فرصت خیرخواهی برای جمعیتی به وسعت یک شهر می‌شود. شاید یکی از این خیّران در همسایگی شما باشد، همکار یا از آشنایان شما باشد! با این حال احتمالا این دست خیّران آنقدر گمنامند که هنوز عده‌ای گمان می‌کنند مهربانی و دست به خیر بودن در این بلاد رنگ باخته است.
به این منظور که این حرکت خیرخواهانه را الگویی برای دیگران قرار دهیم و امیدآفرین باشیم در این بخش به گفتگو با آذر صلح‌میرزایی بانوی معلم ملایری پرداختیم تا ما را در جریان کتابخانه‌سازی خود قرار دهد.
این بانوی ملایری در گفتگو با خبرنگار هگمتانه، با بیان اینکه فرزندش را در یک سانحه تصادف از دست داده است گفت: دیه فرزندش را وقف کتابخانه‌سازی کرده است.
این مادر ملایری که دیه فرزندش را برای کمک به احداث کتابخانه اهدا کرده، حضور در کتابخانه‌های عمومی را عاملی مؤثر در انتقال اطلاعات از طریق تشویق به مطالعه کتاب به جای فضای مجازی دانست.
صلح‌میرازیی مادر مرحوم کیارش حمیدی مهم‌ترین دلیل این اقدام فرهنگی را هزینه کردن این مبلغ در مسیر علایق فرزندش عنوان و بیان کرد: کیارش تنها فرزند من بود و دیپلم معماری داشت. او در کنار ورزش و نجوم، علاقه فراوانی به کتاب داشت و در حین مطالعاتش غالباً از بخش‌های مهم کتاب‌ها و برداشت‌هایی که از آنها داشت یادداشت‌برداری می‌کرد.
وی افزود: گاهی اوقات که دست‌نوشته‌های او را مرور می‌کنم به نوشته‌های جالب و قابل‌تأملی برمی‌خورم که نشان از عمق مطالعات و علاقه فراوانش به اندیشه‌ورزی دارد. به عنوان مثل نوشته‌ای از او در مورد «مرگ» خواندم که ترجمانی همسان با همان مفهوم «بازگشت همه ما به سوی اوست» بود.
صلح‌میزایی که فارغ‌التحصیل رشته ادبیات فارسی در مقطع کارشناسی ارشد است، در تشریح روندی که منجر به تصمیم تحسین‌برانگیزش در اهدای دیه فرزندش برای کمک به احداث کتابخانه شد، عنوان کرد: در ابتدا بسیاری از اطرافیان و دوستان به نوعی مخالف این تصمیم بودند و توصیه می‌کردند این مبلغ را برای کمک به افراد بی‌بضاعت یا تقبل هزینه‌های تحصیل افراد مستعد اما نیازمند کنم.
وی اضافه کرد: روند اداری فرسایشی و دشواری‌های فراوانی که در این مسیر با آن مواجه شدم به راحتی می‌توانست نه‌تنها من بلکه هر کس دیگری که چنین تصمیمی را داشت از ادامه کار منصرف کند اما ثبات‌قدم در راه هدف باعث شد از این کار پشیمان نشوم.
صلح‌میرازیی با اشاره به هدف‌ اصلی‌اش در مسیری که برای هزینه‌کردن دیه طی کرد، خاطرنشان کرد: نیت خیر، اثرگذاری و تشویق به مطالعه مهم‌ترین انگیزه‌ای بود که به من اجازه نمی‌داد مراتب دشوار اداری باعث دلسردی‌ام شود.
وی به شهروندان توصیه کرد تا می‌توانند در امور توسعه امکانات شهر دخیل باشند و مداخله مؤثر در امر خدمت به هم‌نوعان را در کنار نهادهای مسؤول فراموش نکنند.