در دنیای امروز بسیاری از کشورهای توسعه یافته، از وجود فضای سبز در محله‌های شهری استفاده می‌کنند تا شرایط مطلوبی برای ایجاد تعادل روانی و فکری برای مردم فراهم کنند و علاوه بر آن مردم را با آموزش‌های مختلف شهروندانی که دارای مهارت و هنر خاصی هستند و در آن محل ساکنند، آشنا کنند و با تقویت ارتباطات در این فضا به تقویت بنیه‌های فرهنگی جامعه خود اقدام نمایند.

این الگوی پیشرفته سال‌ها پیش در محله‌های شهری ما تحت عنوان چمن مرکز محله وجود داشت که در آن تعاملات اجتماعی اهالی آن محله و نیز ساکنین سایر محلات صورت می‌پذیرفت و فضایی برای استراحت و ارتباط مردم با یکدیگر ایجاد می‌کرد.

با مرور زمان و پس از تخریب اکثر مرکز محله‌ها و چمن آنها در شهرسازی جدید، پارک‌های محلی جایگزین آن فضا‌ها شده و به عنوان فضای سبز مؤثر در محله‌ها شکل گرفتند.

پارک‌های محله‌ای در نظام مدیریت شهری می‌توانند علاوه بر ایجاد فضای تفریحی و زیبایی سیمای شهر کاربردهای دیگری نیز داشته باشند.

مدیریت شهری می‌تواند در مراکز محلات فضای سبزی را برای تنفس و حقوق عمومی شهروندان ایجاد کند که کاربردهای تفریحی، فرهنگی، خدماتی و... نیز در آن شکل گیرد.

متأسفانه امروز پارکهای محله‌ای تنها با ایجاد فضای سبز و اندک وسایل ورزشی یا بازی مورد استفاده قرار می‌گیرند در حالی که می‌توان در همین مکانی ایجاد کرد که تحت عنوان فرهنگسرا، کتابخانه، محل فعالیت معتمدین محله و... در شرایط عادی مورد استفاده قرار گیرد و در مواقع بحران هم به پناهگاه و ملجأ مردم تبدیل شود و بتواند نیازهای فرهنگی، ورزشی، رفاهی شهروندان را نیز تحت پوشش قرار دهد.

پارک‌های محلی فرصت‌هایی برای شکوفایی مهارت‌ها و ارتباطات مردمی و نیز تقویت ارتباطات محله‌ای هستند که باید شبیه به مرکز محله در سبک زندگی قدیم که اغلب فضاهای مورد نیاز مردم در آن وجود داشت، در محله‌های امروزی ما ایجاد شوند. اما با تغییر سبک معماری و ساختار شهری به بهانه مدرن شدن بسیاری از این موقعیت‌ها از یاد رفته و کارآیی خود را از دست دادند.