هگمتانه، گروه خبر همدان: جمعی از اساتید دانشگاه آزاد اسلامی همدان اجرای بخشنامه الف و ب را بی عدالتی دانسته و با بیان اینکه حقوق برخی اعضا هیأت علمی با این بخشنامه به سه و نیم میلیون تومان رسیده است خواستار ابطال این بخشنامه شدند.

به گزارش خبرنگار هگمتانه، در اسفند سال گذشته، جزییات نحوه همکاری اعضای هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی در بخشنامه‌ای به آنها اعلام شد.

طبق این بخشنامه مقرر شده است که اساتید در دو تقسیم بندی الف و ب با این دانشگاه ادامه همکاری دهند. پس از اجرایی شدن این بخشنامه تعدادی از اساتید دانشگاه آزاد اسلامی استان همدان در تماس با روزنامه هگمتانه اعتراض خود را به این بخشنامه اعلام کرده و خواستار ورود رسانه‌ها به این موضوع و ابطال این بخشنامه شدند.

این اساتید که تمایل نداشتند نامی از آنان برده شود اجرای این بخشنامه را مصداق بارزی از بی عدالتی شغلی در بخشی از بدنه فرهیخته جامعه دانسته و گفتند: اجرای شیوه نامه همکاری الف و ب باعث می‌شود که یک عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی با بیش از 20 سال سابقه تدریس نه تنها افزایش حقوقی در سال جدید نداشته باشد بلکه حقوق ماهیانه اش از ماهی حدود پنج میلیون تومان به سه و نیم میلیون تومان کاهش یابد و این موضوع با این اوضاع اقتصادی نابسامان و قیمت‌های تصاعدی این استادان دانشگاه آزاد را به زیر خط فقر سوق دهد.

این اساتید همچنین عنوان کرده اند که برخی اعضای هیأت علمی این دانشگاه به دنبال مشکلات ناشی از این بخشنامه با بیش از 25 سال سابقه تدریس به دنبال بازخرید کردن خود هستند که البته در این مورد هم به آنان گفته شده که مبلغ 180 تا 200 میلیون تومان به آنان تعلق می‌گیرد که به علت مشکلات مالی دانشگاه به صورت اقساط به آنها پرداخت می‌شود.

برای دریافت اطلاعات بیشتر در این خصوص گفتگویی با مرتضی قائمی رئیس دانشگاه آزاد اسلامی استان همدان انجام دادیم.

قائمی در تشریح کارکرد بخشنامه الف و ب همکاری اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های آزاد اسلامی گفت: هدف این بخشنامه این بوده است که اعضا هیأت علمی که وقت کافی برای تدریس تمام وقت در دانشگاه ندارند در گروه ب قرار بگیرند و با ساعت موظفی کمتر به کارهای بیرون از دانشگاه خود برسند.

وی با بیان اینکه قرارگیری در گروه ب اجباری نیست، گفت: پیش از این قرار بود اعضا هیأت علمی بورسیه که هنوز نتوانسته اند از پایان نامه دکتری خود دفاع کنند هم در گروه ب قرار بگیرند اما اکنون به آنها مهلت داده شده تا آنها هم بتوانند در گروه الف قرار بگیرند.

قائمی افزود: ما هیچ یک از اساتید را به اجبار در گروه ب قرار نمی‌دهیم مگر افرادی که با اختیار و انتخاب خودشان بخواهند بخشی از وقتشان را به کار بیرون از دانشگاه اختصاص دهند.

وی در پاسخ به این سوال خبرنگار هگمتانه که آیا ممکن است عضو هیأت علمی در این دانشگاه با بخشنامه جدید حقوق سه چهار میلیونی دریافت کند، پاسخ شفافی نداد و گفت: حقوق اعضای هیأت علمی این دانشگاه بسته به اینکه در چه سطحی از استادی از جمله مربی، استادیاری، دانشیاری و استادتمامی باشند و همچنین سابقه کار و چندین مؤلفه دیگر متغیر است اما حقوق سه چهارمیلیونی هم بعید است.

قائمی در خصوص ادعاهای برخی از مربیان که به دلیل زمان بر بودن روند چاپ مقالات علمی پژوهشی نتوانسته اند مقالات خود را به چاپ برسانند و از پایان نامه دکتری خود دفاع کنند، نیز گفت: درست است که چاپ مقاله دردسرهایی دارد اما استادی که کار خوبی ارائه کند می‌تواند مقاله هم چاپ کند و به موقع موفق به اخذ مدرک دکتری شود.

رئیس دانشگاه آزاد اسلامی استان همدان با رد موضوع اقدام اعضای هیأت علمی به بازخرید خود در خصوص اختلاف حقوق اعضای هیأت علمی دانشگاه آزاد با دیگر دانشگاه‌ها نیز گفت: این تفاوت حقوق آنقدر که می‌گویند بالا نیست و اختلاف فاحشی در این خصوص وجود ندارد.

وی ناگزیری اعضای هیأت علمی این دانشگاه را به اشتغال به کارهایی خارج از دانشگاه به دلیل مشکلات مالی را رد کرد و گفت: برخی رشته‌ها ظرفیت کار بالایی در خارج از دانشگاه دارند به این دلیل اساتید این رشته‌ها خود مایل هستند که همکاری پاره وقتی با دانشگاه داشته باشند که تقسیم بندی الف و ب و قرارگیری چنین اساتیدی در گروه ب راه حلی برای ادامه همکاری این دسته از اساتید با دانشگاه است.

به طور حتم بخشنامه الف و ب دانشگاه آزاد اسلامی ابعاد مختلفی دارد که بررسی آن در این مجال نمی‌گنجد اما آنچه پیداست این است که جامعه ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند پرورش نسل آگاه و باسواد است و به طور حتم بی توجهی به معیشت اساتید تأثیر منفی بزرگی بر کیفیت آموزشی آنها خواهد داشت.

از سوی دیگر به نظر می‌رسد نگاه همه جانبه و کارشناسی به تعیین درآمد ماهانه این قشر نشده است.

مدیرانی که خود حقوق‌هایی با افزایش بالا دریافت می‌کنند شاید برایشان مهم نباشد که اعضای هیأت علمی به ویژه اعضا با مرتبه پایین‌تر استادی مانند مربیان و استادیاران حتی در برآورده کردن ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی روزمره شان در مانده اند.

نمی توان از یک عضو هیأت علمی که با سال‌ها سابقه تدریس حقوق دریافتی اش به پنج میلیون تومان هم نمی‌رسد توقع داشت کیفیت آموزشی را در سطح قابل قبولی حفظ کرده و دانشجویان خود را به علم آموزی تشویق کند و آیا دانشجویی که خود چندین برابر این مبلغ را هر ترم شهریه می‌دهد انگیزه‌ای برایش باقی می‌ماند که ادامه تحصیل بدهد؟