اَزُ بِچِگیم یادُم میایه که نِنه‌م برامان اَ حکایِتای گلستان ماخواند. برامان اَ داستانای شاهنامه می‌گف. وَختایی که سِرِش خلوت می‌شد، ما رِ صدا می‌کرد که بینیشیم وِرِش بِرامان مِتَل بگه. ما رَم دِورِش جَم می‌شدیمان و وا یِی دقِتی گوش می‌دادیم که نِگو.
خیلی خوشِمان میامد. نِصمِ بیشدِرِ قصه‌هاشه حفظ بودیمان. مَ همیشه دِلُم ماخواس سِواددار بشم تا خودُم بتانم کتاب باخوانم. حالا وختی می‌وینَم، ای همه کتاب هَس و ماشالا همه‌ی بِچا رَم با سِواد، تعجب مُکُنم بِرِی شی آمار مطالعه پاینه!؟
نیمی دانم پچا آدم قدر چیزی که داره رِ نیمی دانه. وختی ما بِچه بودیم، ای همه کتاب نِبود، خیلیا بی‌سِواد بودن؛ ما دِلِمان لک می‌زد بِرِی خواندن. حالا که ای همه کتابای رنگ و وارنگ هَس، میوا التماس مردم کنن که یِی صَفه‌ی کتاب باخوانن.
مثکه آدِمیزاد گمان می‌فته، حِواسش نیس چه فرصِتی دادن بِشِش. الان دیه ماشالا همه کتابخانه دارن، گوشی دارن، همه جا کتابخانه عمومی هَس، هزار جور امکانات هَس که ماها بتانیم کتاب باخوانیم، پَچا قدر نیمی دانیم؟
ای دنیاهه مِگَر چَن ساله؟ مِگَر عمر ما چقدِه؟ بِرِی شی ای روزایی که داره مِثه گِرِه باد می‌ره، ایجو وا غفلت اَ کتاب بره؟ مَ می‌دانم، شما خودتانم می‌دانین؛ گرانی و گرفداری و اینا همه‌ش حرفه، آدم اِگَر باخوا می‌تانه هر روز یِی زِمانی بِرِی مطالعه بیذاره.
باخوانین، کتاب باخوانین، وا کتاب روزای زندگیتان چَن بِرابر می‌شه، می‌تانین جاهایی برین که هیش فکرشم نیمی کردین. می‌تانین لحظه‌هاییه تجربه کنین که به فکرتانم نیمی رسید. کتاب باخوانین تا هَسین.