همه‌دان

قروان هِمدانِمان که جانه

دیروز رفده بودیمان بِرِی بوسدان مردم، جشن برگریزان؛ جاتان خالی خیلی خوش گذشد. نیمی دانی ای نِوِه هام ماشالا شی می‌کردن... انقد شادی کردن و سِر و صدا را اِنداخدَن که دیه صداشان گرفد.
خدا بِرکت بده به ای درخدا، ماشالام تِمام بوسدان شده بود برگ. اَصن یِی حال و هِوای خوبی داشد. همه سِرِ شِوق بودن.
وا خودُم گفدَم خدایا شکرت که مردم اوجور دِور هم جم می‌شِنو ور هم خوش می‌گذِرانن... کنار هم بودنا خیلی برکت داره. آدِما واهمن که زندن، وگرنه دلخوشیا اَبین می‌ره، دلا افسرده می‌شه. همی کاراس که یِی شهره سرزنده نگه می‌داره. وختی صدای خنده میان درختدای بوسدان مردم می‌پیچید انگار الوند داشد لبخند می‌زد. قُروان هِمدانِمان برم که جانه... هر گوشش یِی جلوه‌ای مُکنه.
به نِظرُم ایجو جشنا خیلی بِرِی نشاط شهر مهمه... الانم خدا رِ شکر شهرداری به ای چیزا خیلی اهمیت می‌ده. همه جوره اَ برنامه‌هایی که فضای شهریِ به دِر و شاداب‌تر مُکنه حمایت مُکنه. چن وخ دیه رم جشنواره تئاتر کودک برگزار می‌شه که اُنم خدایی حال و هِوای شهرِ حسابی عوض مُکنه.
ای چیزا به نِظِرُم سرمایه‌گذاری روی بچاس... وخدی ایجو بِرِی پرورش بچامان هزینه کنیم فردا حتما نتیجه شه می‌گیریمان.
ننه جان، ایشالام شهرمان همیشه همیجو شاد و پر انرژی باشه! ما رَم به لبخند هِمدانمان دلمان خوشه.