همه تویی بس

الهی
از کجا بازیابم من
آن روز که تو مرا بودی و من نبودم؟
تا باز بدان روز نرسم
میان آتش و دودم
اگر به دو گیتی آن روز من یابم، پر سودم
ور بود خود را دریابم
به نبود خود خشنودم!
الهی ای داننده هرچیز
و سازنده هر کار
و دارنده هر کس
نه کس را با تو انبازی و نه کس را از تو بی‌نیازی
کار به حکمت می‌اندازی
و به لطف می‌سازی
نه بیداد است و نه بازی
الهی
نه به چرایی کار تو، بنده را علم
و نه به تو کس را حکم
سزاها تو ساختی و نواها تو ساختی
نه از کسی به تو، نه از تو به کس
همه از تو به تو، همه تویی بس.
برگرفته از مناجات نامه خواجه عبداله انصاری